Als je van Engelen houdt, net als ik, kan het bijna niet anders dan dat je in hun magie gelooft. Ik weet in iedere vezel dat ze bestaan en wonderen verrichten. Maar ook feeën doen een duit in het zakje.

De fee

Als een ingepakte Eskimo-vrouw, stond ik voor de allereerste keer met mijn Engelschilderijen op de Kerstmarkt. Ik had mijn mini-galerie van palen en tentdoek zo mooi mogelijk ingericht en was heel nieuwsgierig wat de mensen van mijn werk zouden vinden. Een van de eerste bezoekers, was een prachtige vrouw met een mystieke uitstraling. Ze bekeek alle schilderijen heel aandachtig. Daarna richtte ze haar blik op mij en zei: ‘Ik zie de Engelen al in mijn ovalen serre hangen, op een expositie in mijn tuin.’

Ik was zo verbaasd dat ik even niet wist wat ik moest zeggen, ook omdat ik niet zeker wist of wat ze zojuist zei een uitnodiging was. Maar ze zei: ‘Ik meen het, kom maar kijken hoe het eruit ziet.’ En ze gaf me haar kaartje.

Toen ik Wilma een paar weken later opzocht, kwam ik in een droomwereld terecht. Haar huis en tuin waren één groot sprookje en zij de fee die er woonde. De hele entourage maakte een verlangen wakker wat ik al langer had. Ik wilde mijn allereerste engelen-expositie met een dansvoorstelling openen. Hoe mooi zou dat zijn in dit betoverende decor? Er stond zelfs al een podium in de tuin. De gastvrouw droomde meteen met mij mee.

Ik bezocht de tuin opnieuw. Deze keer met Judith, die het stuk zou dansen. Ze was helemaal verrukt van het zwembad met de brede traptreden. ‘Daar kun je vanaf schrijden!’ riep ze uitbundig, ‘Net als in de film. Dat móeten we in het stuk gebruiken!’ We hadden enorm veel voorpret en gingen samen aan het werk voor het dansstuk. We hadden tot eind mei de tijd.

De Lotus Engel

De grote dag arriveerde. De gastvrouw en een zwerm geweldige vriendinnen hadden net de laatste klussen geklaard, toen de gasten binnen druppelden. Er werd gekust, een toespraakje gehouden, en iedereen ging langs de Engelen dwalen. Het was werkelijk een droom. Overal klonken er ‘oh’s’ en ‘ah’s’. In de serre, onder de boogjes, bij de vijver en achter het liefdesbankje. Het regende complimenten en het wiebelende weer hield zich droog. Perfect voor de schilderijen en de dansvoorstelling!

Toen Judith die middag op het podium verscheen wérd ze de Engel. Met vleugels aan haar schouders vloog ze over de planken heen. Tot ze die aarzelend aflegde om naar de aarde te gaan. Ze daalde van het podium af en begon haar dans op het gras. Eerst als een jong meisje, later als jonge vrouw.

Een moment schommelde ze in de romantische schommelbank, om daarna door te dansen naar de scene waar haar geliefde in haar leven kwam. Ze danste een gepassioneerde en innige dans met hem. Maar hij verliet haar en ze bleef gebroken achter.

Ergens op het gras lag een bruin doek van zeker tien meter lang. Judith wikkelde zich er wanhopig in. Alsof ze verdronk in de modder. Tot ze zo volledig verstrikt was, dat ze omstortte. Mijn ogen liepen vol met tranen. En niet alleen de mijne zag ik naast me. Het was allemaal zo overtuigend gedanst. Maar ze ontworstelde zich er ook weer aan. Zo liep ze, het doek nog steeds met zich meeslepend, naar het zwembad en daalde de treden af. Het dreef nog half achter haar aan toen ze het water in gleed.

Als in een film zag je haar lichter worden. Alsof het water helend was. Judith zwom naar de lotus die midden in het water dreef en vlijde haar gezicht er zacht tegen aan. Donker en licht hadden een verbinding gemaakt. Ik wou dat het moment nooit stopte. Het was zo prachtig. Ook de muziek. Maar Judith zwom terug naar de trap terug en schreed weer naar boven. Daar legden haar moeder en zusje een deken om haar schouders en voerden haar dwars door het publiek heen met hen mee.

Iedereen was stil. Ik ook. Tot dat moment was ik zo met alles bezig geweest. Het maken van de eerste collectie, de website, de voorbereiding van de expositie. Ineens realiseerde ik me pas echt hoezeer Judith mijn verhaal had gedanst. Mijn donkere jaren van veel diepe en rauwe verliezen. En dat deze dag, te midden van zoveel vrienden en familie, de lotus was die tegen mijn wangen lag.

Veel dank nogmaals Wilma, voor deze ongelofelijke kans. En jij Nannie van Rooij, voor de prachtige foto’s.

 

 

26 mei, 2013