Ik hou van het woord muze. Het kietelt aan mijn tong en lippen en er komen onmiddellijk beelden van beeldschone godinnen in mijn hoofd. Maar dat ik er op een dag ook echt een zou ontmoeten, was een geschenk. Ik vond haar onder de aarde.
Hemels Licht
Al een jaar of 20 dans ik expressieve dansvormen bij een heerlijke teacher. Haar studio bevindt zich onder de grond en heeft twee koepels waardoor het daglicht naar binnen valt. Daar zat de muze dus. Het was een dansdag waarop we met alle dansers van alle leeftijden met elkaar improviseren. De hele ochtend hadden er al leerlingen gedanst en net toen ik binnenkwam rustte een van de jonge danseressen uit op de vloer. Mijn blik werd onmiddellijk naar haar toe getrokken. Ze zat in een prachtige pose, met haar handen stil op haar schoot. Haar ogen in het mooie, witte gezichtje, waren net naar binnen gekeerd. Maar alsof dat nog niet schoonheid genoeg was, deed het licht uit de lichtkoepel er nog een schepje bovenop. Het viel hemels over haar heen, zodat ze werkelijk op een engel leek die zojuist door een oude meester geschilderd was. Ik had nog nooit met een model als Engel gewerkt, maar voelde onmiddellijk dat ik haar moest vragen. Judith, altijd te vinden voor leuke plannen, zei meteen ‘ja’. Haar ouders vonden het ook goed. Belangrijk, want Judith was nog maar 14 toen.
Een dansende Engel
We hadden de eerste fotosessie in de dansstudio. Want natuurlijk wilde ik het fraaie licht van de koepels gebruiken. Eerst danste Judith zich in. Dat was voor haar de fijnste manier om zich in te leven in de persona van de Engel. Daar ontdekte ik hoe magisch Judith is in haar verbeeldingskracht. Vraag haar om een Engel te verbeelden, en ze is het nog meer dan je zelf had bedacht. Bevlogen danste ze door de studio, met prachtige handbewegingen. De gebaren van haar handen zouden de kern van de fotosessie worden. Handen van Engelen hebben zeggingskracht nodig. Het moet voelbaar zijn dat er liefde, aandacht, overvloed, troost en genezing uit de handen van de Engel komt. Dus toen Judith ingedanst was en voor de camera ging zitten, vroeg ik haar om vanuit deze essenties haar handbewegingen te stileren. Ik was betoverd door wat haar handen vertelden. De diep ingevoelde poses die ze aannam. Ik heb naderhand heel veel materiaal uit die eerste serie foto’s geput die allemaal in de Engelschilderijen verwerkt zijn.
De ontmoeting met Judith werd het begin van een vriendschap die me heel dierbaar is. We delen mooie gesprekken, dans en kunst. Maar het is vooral haar zijn dat me telkens inspireert tot nieuwe kunstwerken. Ze is werkelijke een muze.
