Ik ben dol op fotografie, fotografeer graag en verwerk dat in mijn kunst. Maar een foto blijft nooit een foto. Het is waarschijnlijk omdat ik iets wil vastleggen wat ik subtiel ervaar. Ik noem het de atmosfeer om iemand heen. Het gevoel wat maakt dat je van een jong kind zegt dat het een oude ziel is, of zelf voelt dat je verwant bent aan een Tibetaanse monnik of een Indiaan. Het is zo’n mysterie, wie wij zijn.
Een van mijn lievelingsboeken is ’The temple of my familiar’ van Alice Walker.
Miss Lizzie, een van de hoofdpersonen, heeft daarin een affaire met een fotograaf. Telkens als hij haar fotografeert staat er totaal iemand anders op de foto. Zij herkent dat personage dan als iemand die zij in een vorig leven was en vertelt er over.
Ik vind het hele boek geweldig, maar dit deel van het verhaal heeft altijd enorm tot mijn verbeelding gesproken. Misschien herkennen jullie het ook dat het soms lijkt alsof degene naar wie je kijkt voor een moment verandert. Enkele seconden is het iemand uit een andere tijd of van een ander continent en dan is het weer verdwenen. Daarom vind ik de metafoor in het boek zo mooi, dat pakt dat moment.
Het is mijn fascinatie voor de subtiele realiteit die maakt dat een foto geen foto blijft. Mijn hoofdpersonen zijn deel van de ongrijpbare nevelige wereld, die zich eveneens met de werkelijkheid verbindt.
Zo wordt het portret wat ik creëer niet dat ene moment wat is vastgelegd. Maar een beeld van jezelf wat iets tijdloos in zich draagt wat kan transformeren. Een beeld waarin je niet eenduidig bent, maar alle versies van jezelf, ook die je nog zal zijn.